ای دوستان حقّ ، مقصود از حمل اين رزايای متواتره و بلايای متتابعه آنکه نفوس موقنه باللّه با کمال اتّحاد با يکديگر سلوک نمايند بشأنيکه اختلاف و اثنينيّت و غيريّت از ما بين محو شود ... انسان بصير در هيچ امری از امور نقصی بر او وارد نه . آنچه وارد شود دليل است بر عظمت شأن و پاکی فطرت او . مثلاً اگر نفسی للّه خاضع شود از برای دوستان الهی ، اين خضوع فی الحقيقه بحقّ راجع است ، چه که ناظر بايمان او است باللّه . در اينصورت اگر نفس مقابل بمثل او حرکت ننمايد و يا استکبار از او ظاهر شود ، شخص بصير بعلوّ عمل خود و جزای آن رسيده و ميرسد و ضرّ عمل نفس مقابل بخود او راجع است . و همچنين اگر نفسی بر نفسی استکبار نمايد آن استکبار بحقّ راجع است . ١٣٠