بگو ای عباد ، فيض رحمت بی منتهايم از سماء مکرمت بی انتهايم چون غيث هاطل در نزول و جريان است . با ديده مقدّس و گوش منزّه و استقامت تمام باين رحمت سبحانی و فيض رحمانی بشتابيد . بگو ای بندگان من ، بتحديد نفس و تقليد هوی خود را مقيّد و مقلّد مسازيد ، چه که مثل تقليد مثل سراب بقيعه در وادی مهلکه است که لم يزل تشنگان را سيراب ننموده و لايزال سقايه نخواهد نمود . از سراب فانی چشم برداشته بزلال سلسال لازوال بی‌مثالم در آئيد . ١٤٩