اوّل علمای عصر بر اعراض و اعتراض قيام نمودند . اگر چه اعراض امثال اين نفوس بر حسب ظاهر سبب اعراض خلق شد و لکن در باطن خلق سبب اعراض اين نفوس شده‌اند . مشاهده کن اگر ناس خود را معلّق به ردّ و قبول علما و مشايخ نجف و دونه نمی‌ساختند و مؤمن باللّه می‌شدند مجال اعراض از برای اين علما نمی‌ماند چون خود را بی مُريد و تنها ملاحظه می‌نمودند البتّه بساحت اقدس الهی می‌شتافتند و لابدّ بشريعه قدم فائز می‌گشتند . ٣٤٤