آنچه در آسمانها و زمين است مَحالّ بروز صفات و اسمای الهی هستند ، چنانچه در هر ذرّه‌ای آثار تجلّی آن شمس حقيقی ظاهر و هويداست که گويا بدون ظهور آن تجلّی در عالم ملکی هيچ شيئی بخلعت هستی مفتخر نيايد و بوجود مشرّف نشود . چه آفتابهای معارف که در ذرّه مستور شده و چه بحرهای حکمت که در قطره پنهان گشته . خاصّه انسان که از بين موجودات باين خلع تخصيص يافته و باين شرافت ممتاز گشته ، چنانچه جميع صفات و اسمای الهی از مظاهر انسانی بنحو اکمل و اشرف ظاهر و هويدا است و کلّ اين اسماء و صفات راجع به اوست . اينست که فرموده : " الانسان سرّی و انا سرّه . " ٧٢