مقصود از آفرينش عرفان حق و لقای آن بوده و خواهد بود چنانچه در جميع کتب الهيّه و صحف متقنه ربّانيّه من غير حجاب اين مطلب احلی و مقصد اعلی مذکور و واضح است و هر نفسی که به آن صبح هدايت و فجر احديّت فائز شد بمقام قرب و وصل که اصل جنّت و اعلی الجنان است فائز گرديد و بمقام قاب قوسين که ورای سدره منتهی است وارد شد و الّا در امکنه بعد که اصل نار و حقيقت نفی است ساکن بوده و خواهد بود اگر چه در ظاهر بر اَکراس رفيعه و اعراش منيعه جالس باشد بلی آن سمآء حقيقت قادر و مقتدر است که جميع ناس را از شمال بعد و هوی بيمين قرب و لقا رساند لو شاء اللّه ليکون النّاس امّة واحدة ولکن مقصود صعود انفس طيّبه و جواهر مجرّده است که بفطرت اصليّهء خود به شاطی بحر اعظم وارد شوند تا طالبان جمال ذو الجلال از عاکفان امکنه ضلال و اضلال از يکديگر مفصول و ممتاز شوند کذلک قُدّر الامر من قلم عزّ منير ...

و همچنين سبب عدم ظهور مظاهر عدل و مطالع فضل باسباب قدرت ظاهريّه و غلبه ملکيّه همين شئونات فصل و تميز بوده چه اگر آن جوهر قِدم علی ما کان عليه ظاهر شود و تجلّی فرمايد احدی را مجال انکار و اعراض نماند بلکه جميع موجودات از مشاهده انوار او منصعق بلکه فانی محض شوند ديگر در اين مقام مقبل الی اللّه از معرض باللّه منفصل نگردد چنانچه در جميع مظاهر قبل اين مطلب وضوح يافته ...

اينست که مشرکين در هر ظهور بديع و تجلّی منيع چون جمال لايزال و طلعت بيمثال را در لباس ظاهر ملکيّه مثل ساير ناس مشاهده مينمودند بدين جهت محتجب گشتند و غفلت نموده بآن سدره قرب تقرّب نمی جستند بلکه در صدد دفع و قلع و قمع مقبلين الی اللّه بر آمده چنانچه در اين کور ملاحظه شد که اين همج رعاع گمان نموده‌اند که بقتل و غارت و نفی احبّای الهی از بلاد توانند سراج قدرت ربّانی را بيفسرند و شمس صمدانی را از نور باز دارند غافل از اينکه جميع اين بلايا بمنزله دُهن است برای اشتعال اين مصباح کذلک يُبدّل اللّه ما يشاء و انّه علی کلّ شیء قدير ...

در هر حال سلطنت و قدرت و غلبه سلطان حقيقی را ملاحظه فرما و گوش را از کلمات مظاهر نفی و مطالع قهر پاک و مقدّس فرمائيد که عن قريب حق را محيط بر جميع و غالب بر کلّ خواهيد ديد و دون آن را مفقود و لا شیء محض ملاحظه خواهيد فرمود اگر چه بحمد اللّه حق و مظاهر او هميشه در علوّ ارتفاع و سموّ امتناع خود بوده بلکه علوّ و سموّ بقول او خلق شده لو انتم ببصر هذا الغلام تنظرون ...