مَثَل شما مِثل طيری است که باجنحه منيعه در کمال روح و ريحان در هواهای خوش سبحان با نهايت اطمينان طيران نمايد و بعد بگمان دانه ، به آب و گل ارض ميل نمايد و بحرص تمام خود را به آب و تراب بيالايد و بعد که ارادهء صعود نمايد خود را عاجز و مقهور مشاهده نمايد ، چه که اجنحه آلوده به آب و گِل قادر بر طيران نبوده و نخواهد بود . در اين وقت آن طاير سماء عاليه خود را ساکن ارض فانيه بيند . حال ای عباد پرهای خود را بطين غفلت و ظنون و تراب غلّ و بغضاء ميالائيد تا از طيران در آسمانهای قدس عرفان محروم و ممنوع نمانيد . ١١٠