چون ما بين خلق و حقّ و حادث و قديم و واجب و ممکن بهيچوجه رابطه و مناسبت و موافقت و مشابهت نبوده و نيست ، لهذا در هر عهد و عصر کينونت ساذجی را در عالم ملک و ملکوت ظاهر فرمايد و اين لطيفه ربّانی و دقيقه صمدانی را از دو عنصر خلق فرمايد : عنصر ترابی ظاهری و عنصر غيبی الهی . و دو مقام در او خلق فرمايد : يک مقام حقيقت که مقام لاينطق الّا عن اللّه ربّه است ... و مقام ديگر مقام بشريّت است ... و اين کينونات مجرّده و حقايق منيره وسايط فيض کلّيّه‌اند و به هدايت کبری و ربوبيّت عظمی مبعوث شوند که تا قلوب مشتاقين و حقايق صافين را بالهامات غيبيّه و فيوضات لا ريبيّه و نسائم قدسيّه از کدورات عوالم ملکيّه ساذج و منير گردانند ... تا وديعه الهيّه که در حقايق مستور و مختفی گشته از حجاب ستر و پردهء خفا چون اشراق آفتاب نورانی از فجر الهی سر برآرد ... ١٥٩