اين غلام فانی در منتهی مقام حبّ ، دوستان الهی را ببدايع نصح احديّه و جواهر حکمت سلطان صمديّه متذکّر می‌نمايد که شايد نفسی قد مردی و مردانگی علم نمايد و از قميص غفلت و شهوت بيرون آيد و چون جمال منير دوست پاک و منير و مقدّس در ارض حبّ و انقطاع و وُدّ و ارتفاع سير نمايد . اقلّا اينقدر از انوار صبح جبين و ظهور يوم مبين اخذ نمايند که ظاهر و باطن خود را متّحد نمايند . از علوّ تجريد و سموّ توحيد و تنزيه کبری و تقديس عظمی گذشتيم . حال سعی بليغ و اهتمام منيع نمايند که اسرار باطن مخالف اعمال ظاهر و افعال ظاهر معارض اسرار باطن نباشد . ١٩٨