از جمله اتّحاد مقام است و اوست سبب قيام امر و ارتفاع آن ما بين عباد . برتری و بهتری که بميان آمد عالم خراب شد و ويران مشاهده گشت . نفوسی که از بحر بيان رحمن آشاميده‌اند و بافق اعلی ناظرند بايد خود را در يک صُقع و يک مقام مشاهده کنند . اگر اين فقره ثابت شود و بحول و قوّه الهی محقّق گردد عالم جنّت ابهی ديده شود . بلی انسان عزيز است ، چه که در کلّ آيهء حقّ موجود و لکن خود را اعلم و ارجح و افضل و اتقی و ارفع ديدن خطائيست کبير . طوبی از برای نفوسی که بطراز اين اتّحاد مزيّنند . ٢١٧