اگر نفسی در کتب منزله از سماء احديّه بديده بصيرت مشاهده نمايد و تفکّر کند ادراک می نمايد که مقصود آنست جميع نفوس نفس واحده مشاهده شوند تا در جميع قلوب نقش خاتم الملک للّه منطبع شود و شموس عنايت و اشراقات انجم فضل و رحمت جميع را احاطه نمايد . حقّ جلّ جلاله از برای خود چيزی اخذ ننموده . نه از اطاعت عالم به او نفعی راجع و نه از ترک آن نقصی وارد . در هر آن طير ملکوت بيان به اين کلمه ناطق : جميع را از برای تو خواستم و تو را از برای خود . اگر علمای عصر بگذارند و من علی الارض رائحهء محبّت و اتّحاد را بيابند، در آن حين نفوس عارفه بر حرّيّت حقيقی آگاه شوند، راحت اندر راحت مشاهده نمايند، آسايش اندر آسايش . اگر ارض بانوار آفتاب اين مقام منوّر شود اذاً يُصْدَقُ اَنْ يُقالَ لا تَرَی فيها عِوَجاً و لا اَمْتا. ٢٦