يکبار بطور تقديس قدم گذار و بقلب فارغ و لسان طاهر " ربّ اَرنی " گو تا لازال از مکمن قدس بيزوال " اُنظُر تَرانی " بشنوی و به لقاء جمال بی مثال حضرت ذوالجلال فائز گردی يعنی لقاء مظهر نفس او که بيک تجلّی از تجلّيات انوار فضلش يَتَغَنّی اشجارُ الوجود مِن الغَيب و الشّهود بما نَطَقت سدرةُ الطّور . اينچنين احاطه فرموده فضل سلطان يفعل مايشاء و لکنّ النّاس هُم فی وهمٍ عظيم و حجابٍ غليظ و غفلةٍ مبين . اينست شأن اين ناس که لازال بقول حقّ افتخار می‌نمايند و از نفس او معرض . مثلا حجر را طواف می‌کنند و از اماکن بعيده طی سبلهای صعبه می نمايند و از جان و مال می‌گذرند تا بزيارتش فائز شوند و لکن از سلطان مقتدريکه بقول او صد هزار امثال اين حجر خلق می‌شود غافل بل معرضند . ٢٥٠