ای بلبلان فانی در گلزار باقی گلی شکفته که همه گلها نزدش چون خار و جوهر جمال نزدش بی مقدار . پس از جان بخروشيد و از دل بسروشيد و از روان بنوشيد و از تن بکوشيد که شايد ببوستان وصال در آئيد و از گل بی مثال ببوئيد و از لقای بی زوال حصّه بريد و از اين نسيم خوش صبای معنوی غافل نشويد و از اين رائحهء قدس روحانی بی نصيب نمانيد . اين پند بندها بگسلد و سلسله جنون عشق را بجنباند ، دلها را بدلدار رساند و جانها را بجانان سپارد ، قفس بشکند و چون طير روحی قصد آشيان قدس کند . چه شبها که رفت و چه روزها که درگذشت و چه وقتها که بآخر رسيد و چه ساعتها که بانتها آمده و جز باشتغال دنيای فانی نَفَسی برنيامد . سعی نمائيد تا اين چند نَفَسی که باقی مانده باطل نشود ... ٤٨