ای مؤمن مهاجر ، عطش و ظمأ غفلت را از سلسبيل قدس عنايت تسکين ده و شام تيره بُعد را بصبح منير قرب منوّر گردان . بيت محبّت باقی را بظلم شهوت فانی و خراب مکن و جمال غلام روحانی را بحجبات تيرهء نفسانی مپوش . تقوای خالص پيشه کن و از ما سوی اللّه انديشه منما و مَعين قلب منير را بخاشاک حرص و هوی مسدود مکن و چشمه جاريه دل را از جريان باز مدار . بحقّ متمسّک شو و بحبل عنايت او متوسّل باش ، چه که دون او احدی را از فقر بغنا نرساند و از ذلّت نفس نجات نبخشد . ١٠٥