بسمی الّذی به ماجَ بحرُ العرفان

يا علی ، الحمد لِلّه از نسمات سحری که در اوّل ظهور مرور نمود بيدار شدی و به مقصود فائز گشتی . چه مقدار از خَشَبهای مُسَنَّده که به گمان خود منتظر ايّام الهی بودند و چون آفتاب ظهور اشراق نمود و مجلّی طور ظاهر ، مشاهده شد که جز لايق نار نبوده و نيستند ، لذا به نار هَوی محترق و فانی شدند اِبن می فرمايد که شجره يابسه قابل نار است . يا علی ، انشاء الله به مقامی فائز شوی که شئونات و امورات دنيا ترا از نصرت امر منع ننمايد . کُن ذاکراً باسمی و متمسّکاً بحبلی و قائماً عَلی خدمةِ امری المنيع . ١١٢