احبّای الهی را بايد به کمال روح و ريحان ناظراً الی الکلمة بقوله تعالی : " ذَکِّرْ فَانَّ الذِّکْری تَنفَعُ المُؤمنين " متذکّر نمود . هر نفسی به روح و ريحان مؤيّد بر اعمال شد او از مخلصين در کتاب مُبين مرقوم و الّا نبايد ابداً به او تعرّض نمود . امروز حقّ جلّ جلاله به قلوب و لئالی مکنونه در او ناظر است . اين است شأن حقّ و اوليای او جلّ جلاله . بايد در باره احبّا و دوستان مسئلت نمائيد تا حقّ کلّ را بر عمل بما فی الکتاب مؤيّد نمايد و اوهامات و شئونات دنيا ايشان را منع ننمايد . ٢٢٠