حمد و ثنا اولياء حضرت محبوبی را لايق و سزاست که در هر شيئی از اشياء آيتی از آيات خود وديعه گذاشت و آن آية در مقامی ميزان و در مقامی صراط و همچنين به اسماء حُسنی ناميده شده . اوست مرشد عباد و هادی مَن فی البلاد . و آن آية به مثل آفتاب روشن و هويدا است، هر نفسی به او راه يابد به عرفان شمس حقيقت فائز شود . و اوست سراج و از دُهن عرفان در کلّ آن مدد يابد ، چه اگر اين مدد منقطع شود آن نور منطفی گردد . طوبی از برای نفوسی که او را به حجبات نفس و هوی محجوب نساختند و از نورش منع ننمودند . اين است که قلم اعلی روحُ مَن فی ملکوت الامر و الخلق فداه ، می فرمايد قوله تعالی : " چشم سر را پلک به آن نازکی از ديدن جهان و آنچه در اوست بی بهره نمايد " . ٣٥٧