اين نامه‌ای است از اين مظلوم مسجون بسوی يکی از احبّای حقّ که به علی ناميده شده تا از بحر معانی و بيان الهی سرمست شده به ذکر دوست مشغول شود و سبب اشتعال انفس مخموده گردد . ای علی ، فجر هدايت طالع و آفتاب عنايت مشرق و لائح است . جهد نما تا عباد غافلين را به انوارش منوّر کنی و به مقصود اصلی کشانی ، کلمه الهيّه به مثابه نار است از برای انفس مخموده و به منزله ماء است از برای ارواح پژمرده ، پس بايد در کلّ احيان اهل امکان را به ماء معارف رحمانی و نار موقده ربّانی مشتعل و تازه نمائی . جميع ناس طالب لقا بوده و هستند و لکن چون شمس لقا مشرق و بحر وصال موّاج شد اکثری محروم ماندند و اين نيست مگر از حجباتی که ما بين حقّ و خلق حايل شده . طوبی از برای نفسی که اليوم به اسم حقّ قيام نمايد و آن حجبات را به اصبع يقين خرق کند . ٤٠