دوست ميفرمايد : نار الهيّه مشتعل و سدره ربّانيّه در اعلی البقاع ناطق و لکن گوش نه تا آواز خوش رحمن را بشنود و قلب نه تا به عرفان تجلّی سبحان فائز گردد . اکثری از ناس به موهومات خود متمسّکند و از سلطان آيات غافل ، گمان را بر عرفان ترجيح داده‌اند و به ظنّ از يقين قانع شده‌اند ، و لکن عنقريب خود را خاسر و اعمال خود را باطل مشاهده نمايند . اهل فضل اليوم نفسی است که به فضل اعظم فائز شد ، چه که مقصود از آفرينش عرفان حقّ بوده ، هر نفسی از آن محجوب ماند از اهل خسران لَدَی الرّحمن محسوب است . نيکوست حال تو که ندای قلم اعلی را شنيدی و به عرفان دوست فائز گشتی ، قدر اين نعمت عظمی را بدان . به جان و لسان به ذکر محبوب امکان مشغول باش . ٤٢