قرنها گذشت و عمر گرانمايه را بانتها رسانده‌ايد و نَفَس پاکی از شما بساحت قدس ما نيامد * در ابحر شرک مستغرقيد و کلمه توحيد بر زبان ميرانيد * مبغوض مرا محبوب خود دانسته‌ايد و دشمن مرا دوست خود گرفته‌ايد و در ارض من بکمال خرمی و سرور مشی مينمائيد و غافل از آنکه زمين من از تو بيزار است و اشيای ارض از تو در گريز * اگر فی الجمله بصر بگشائی صد هزار حزن را از اين سرور خوشتر دانی و فنا را از اين حيات نيکوتر شمری *

٢٢