ای بندگان من ، آنچه از حکم بالغه و کلم طيّبهء جامعه که در الواح قدسيّه احديّه نازل فرمودم مقصود ارتقای انفس مستعدّه است بسماوات عزّ احديّه و الّا جمالم مقدّس از نظر عارفين است و اجلالم منزّه از ادراک بالغين ... در سراج مضيئه در ليل مظلمه که در محضر شما روشن است مشاهده نمائيد . آيا آنچه از بدايع اوصاف منيعه و يا جوامع صفات ذميمه در حقّ او ذکر شود هيچ بر نور او بيفزايد و يا از ضياء او بکاهد ؟ لا فو الّذی نفسی بيده ، بلکه در اين دو حالت مذکوره او بيک قسم افاضه نور می‌نمايد و اين مدح و ذمّ بقائلين راجع بوده و خواهد بود ، چنانچه مشهود ملاحظه ميشود . حال ای عباد ، از سراج قدس منير صمدانی که در مشکاة عزّ ربّانی مشتعل و مضیء است خود را ممنوع ننمائيد و سراج حبّ الهی را بدهن هدايت در مشکاة استقامت در صدر منير خود برافروزيد و بزجاج توکّل ١٥٤ و انقطاع از ما سوی اللّه از هبوب انفاس مشرکين حفظش نمائيد . ١٥٥