حقّ جلّ ذکره خود را غفور و رحيم و رحمن و کريم خوانده . چگونه می‌شود بامورات جزئيّه از احبّای خود بگذرد و يا نظر رحمت باز دارد ... لعمری انّه قد کان بالمنظر الاعلی و المقام الاسنی لا ينظر الّا حسنات احبّائه و ماورد عليهم فی سبيله و يتجاوز عمّا دونها ... هميشه حقّ ناظر باعمال خيريّهء بريّه بوده و هست مگر نفسی که فی الحقيقه از او رائحه اعراض مرور نمايد . ١٨١