در ظهور اوّلم بکلمه ثانی از اسمم بر کلّ ممکنات تجلّی فرمودم ، بشأنی که احدی را مجال اعراض و اعتراض نبوده . و جميع عباد را برضوان قدس بی زوالم دعوت فرمودم و بکوثر قدس لايزالم خواندم . مشاهده شد که چه مقدار ظلم و بغی از اصحاب ضلال ظاهر بشأنيکه لن يحصيه الّا اللّه . تا آنکه بالاخره جسد منير مرا در هوا آويختند و برصاص غلّ و بغضاء مجروح ساختند ، تا آنکه روحم برفيق اعلی راجع شد و بقميص ابهی ناظر و احدی تفکّر ننمود که بچه جهت اين ضرّ را از عباد خود قبول فرمودم ، چه که اگر تفکّر می‌نمودند در ظهور ثانيم باسمی از اسمايم از جمالم محتجب نمی ماندند . ٢٢٣