ای مردگان فراش غفلت ، قرنها گذشت و عمر گرانمايه را بانتها رسانده‌ايد و نفس پاکی از شما بساحت قدس ما نيامد . در ابحر شرک مستغرقيد و کلمه توحيد بر زبان ميرانيد ، مبغوض مرا محبوب خود دانسته‌ايد و دشمن مرا دوست خود گرفته‌ايد و در ارض من بکمال خرّمی و سرور مشی می‌نمائيد و غافل از آنکه زمين من از تو بيزار است و اشيای ارض از تو در گريز . اگر فی الجمله بصر بگشائی صد هزار حزن را از اين سرور خوشتر دانی و فنا را از اين حيات نيکوتر شمری . ٢٢٤