حقّ جلّ و عزّ شاهد و گواه است که لا يزال ناس را بمحبّت و اتّحاد امر نموديم . اگر بريّه حلاوت کلمات الهيّه را که از مصدر امر نازل ادراک می‌نمودند البتّه بآنچه مأمور بودند عمل می‌نمودند . ستّاريّت حقّ بشأنی غلبه نموده که اگر صد هزار بار از نفسی خطا مشاهده شود ابدا ذکرش از قلم امر جاری نه ، بلکه عفو فرموده مگر نفوسی که اعراض از حقّ نموده‌اند . اين عمل حقّ ، چنانچه جميع شاهد و گواهند لو لا يَمنَعهم الهوی عن الصّدق و الصَّفا . در اين صورت عبادی که ناظر به منظر اکبرند متابعت حقّ نمايند تا چه رسد بآنکه نديده بگويند و نشنيده را ذکر نمايند . ٣٦٧