خواست يزدان از پديداری فرستادگان دو چيز بود : نخستين رهانيدن مردمان از تيرگی نادانی و رهنمائی بروشنائی دانائی . دوم آسايش ايشان و شناختن و دانستن راههای آن . پيمبران چون پزشکانند که بپرورش گيتی و کسان آن پرداخته‌اند تا بدرمان يگانگی بيماری بيگانگی را چاره نمايند . در کردار و رفتار پزشک جای گفتار نه ، زيرا که او بر چگونگی کالبد و بيماريهای آن آگاه است و هرگز مرغ بينش مردمان زمين بفراز آسمان دانش او نرسد . پس اگر رفتار امروز پزشک را با گذشته يکسان نبينند جای گفتار نه ، چه که هر روز بيمار را روش جداگانه سزاوار و همچنين پيمبران يزدان هرگاه که جهان را بخورشيد تابان دانش درخشان نمودند ، بهر چه سزاوار آن روز بود مردم را بسوی خداوند يکتا خواندند و آنها را از تيرگی نادانی بروشنائی دانائی راه نمودند . ٥٥