عباد را مظهر غنای خود قرار فرمودم و در جميع آيه غنا از کلّ شیء مقرّر داشتم و چون از اين آيه عظمی محتجب گشته به فقر عَرَضيّه مبتلا مانده‌اند . پس نيکوست حال اَنفسی که خود را از جميع ما سوی اللّه فارغ نمايند و به تمام همّت به جمال عزّ احديّه توجّه کنند تا بدايع ظهورات قدرتيّه که در نفوسشان وديعه گذاشته‌ام ظاهر و هويدا گردد و خود را غنی و مستغنی از کلّ مَن فی السّموات و الارض مشاهده نمايند . و هر نفسی که به اين مقام وارد شد به لقاء الله در نفس خود به نفس خود فائز گشته و مباد که جهّال قوم به اين کلمه تمسّک جسته ، به عرصه استکبار و غرور قدم گذارند ، چنانچه در بعضی ملاحظه شد که بعد از آنکه سالها به نغمات روح به غنای مطلق دعوت شده‌اند بالاخره از حقّ استغنا جسته‌اند ، فَنَعوذُ باللّه عن ذلک ، چه که جميع اين غنا ها از مشيّت امکانيّه ظاهر و به او راجع . زينهار که در حين ظهور به مقام و ٢٤٥ عرفان و يا به کلّ مَن فی السّموات و الارض تمسّک نمائيد و مشغول شويد و از جمالی که به حرفی جميع مَن فی السّموات و الارض را به مکمن غنا کشاند محروم مانيد . باری غنا از دونم محبوب بوده ، نه از نفسم و انقطاع از ماسوايم مطلوب ، نه از جمالم . ٢٤٦