اگر اهل ارض طرّاً اراده کنند ذکر ايّامی که در بستان نجيب پاشا که به رضوان ناميده شده نمايند هر آينه کلّ قاصر و بر عجز مُقرّ ، فی الحقيقه چشم عالم شبه آن را نديده و بصر امم به مشاهدهء نظير آن يوم فائز نگشته . توجّه مقصود عالميان و ورود در آن بستان و استقرار بر عرش بيان و ما خَرَجَ مِن فَم المشيّة فی ذاک الآن خارج از اذکار عالميان بوده .... باری اشراقات و تجلّيات آن يوم خارج از عرفان و ادراک عالم است و مخصوص آن بستان به اسم دربان مذکور شده که رضوان باشد و کانت ايّامُ تجلّی الرّحمن بکلِّ اسمائِه علی مَن فی ارضه و سمائه . جمعی از اولياء به مشاهده و لقاء آن ايّام و ما ظَهَرَ فيها فائز گشته . در ورود و خروج جمال قدم آيات و بيّنات الهی ظاهر و باهر و هويدا و نور تجلّی ساطع و لائح .

اوّل عيد رضوان ٣٧