توحيد بديع مقدس از تحديد و عرفان موجودات ساحت عزّ حضرت لايزالی را لايق و سزاست که لَم يَزَل و لايزال در مکمن قدس اجلال خود بوده و فی ازل الآزال در مقعد و مقرّ استقلال و استجلال خود خواهد بود چه قدر غنی و مستغنی بوده ذات منزّهش از عرفان ممکنات و چه مقدار عالی و متعالی خواهد بود از ذکر سکّان ارضين و سماوات از علوّ جود بحت و سموّ کرم صرف در کلّ شیء ممّا يشهد و يری آيه عرفان خود را وديعه گذارده تا هيچ شيئی از عرفان حضرتش علی مقداره و مراتبه محروم نماند و آن آيه مرآت جمال اوست در آفرينش و هر قدر سعی و مجاهده در تلطيف اين مرآت ارفع امنع شود ظهورات اسماء و صفات و شئونات علم و آيات در آن مرآت منطبع و مرتسم گردد علی مقام يشهد کلّ شیء فی مقامه و يعرف کلّ شیء حدّه و مقداره و يسمع عن کلّ شیء علی انّه لا اله الّا هو ...

و اين مرآت اگر چه بمجاهدات نفسانی و توجّهات روحانی از کدورات ظلمانی و توهّمات شيطانی بحدائق قدس رحمانی و حظائر انس ربّانی تقرب جويد و واصل گردد ولکن نظر بآنکه هر امری را وقتی مقدّر است و هر ثمری را فصلی معيّن لهذا ظهور اين عنايت و ربيع اين مکرمت فی ايّام اللّه بوده اگر چه جميع ايّام را از بدايع فضلش نصيبی علی ماهی عليه عنايت فرموده ولکن ايّام ظهور را مقامی فوق ادراک مدرکين مقرّر داشته چنانچه اگر جميع قلوب من فی السّموات و الأرض در آن ايّام خوش صمدانی بآن شمس عزّ ربّانی مقابل شوند و توجّه نمايند جميع خود را مقدّس و منير و صافی مشاهده نمايند فتعالی من هذا الفضل الّذی ما سبقه من فضل فتعالی من هذه العناية الّتی لم يکن لها شبه فی الابداع و لا لها نظير فی الاختراع فتعالی عمّا هم يصفون او يذکرون اين است که در آن ايّام احدی محتاج باحدی نبوده و نخواهد بود چنانچه ملاحظه شد که اکثری از قاصدين حرم ربّانی در آن يوم الهی بعلوم و حکمتی ناطق شدند که بحرفی از آن دون آن نفوس مقدّسه اطّلاع نيافته و نخواهد يافت اگر چه بالف سنه بتعليم و تعلّم مشغول شوند اينست که احبّای الهی در ايّام ظهور شمس ربّانی از کلّ علوم مستغنی و بی نياز بوده‌اند بلکه ينابيع علم و حکمت از قلوب و فطرتشان من غير تعطيل و تأخير جاری و ساريست .