ای محمّد قبل علی طوبی لک بما زيّنت قلبک بطراز حبّ ربّک العزيز الحميد هر نفسی که اليوم باين مقام فائز شد کلّ خير باو متوجّه ناظر باين مباش که احبّای الهی در اين ايّام بذلّت ظاهره مبتلی شده‌اند اين ذلّت فخر عزّتهاست کدام عزّتست اعظم از آنکه لسان قدم در سجن اعظم بذکر احبّای خود مشغول شود زود است که سحاب مانعه خرق شود و شمس کلمه مُشرقه العزّة للّه و لاحبّآئه از افق سمآء مشيّت مُشرق و طالع گردد جميع ناس از وضيع و شريف طالب اين مقام بوده و هستند ولکن بعد از اشراق شمس حقيقت کلّ ممنوع و محتجب مگر نفوسی که بحبل عنايت حقّ متمسّک شده‌اند و منقطعاً عمّا سواه بشطر احديّه توجّه نموده‌اند حمد کن مقصود امکان را که باين شرافت کبری فائز شدی عنقريب دنيا و آنچه در او است مفقود و يبقی العزّة لاحبّاء ربّک العزيز الکريم .