ابتلايم در بين ملل و دول دليلی است قوی و حجّتيست محکم . در مدّت بيست سنه شربت آبی براحت ننوشيدم و شبی نياسودم . گاهی در غلّ و زنجير و گاهی گرفتار و اسير . و اگر ناظر به دنيا و ماعليها بوديم ، هرگز باين بلايا گرفتار نمی شديم ... اميدوارم که از نفحات مقدّس اين ايّام نفوسی ظاهر شوند که عالم و ما فيها را بفَلسی نخرند و عری از کلّ ماسواه بشطر اللّه ناظر شوند و جان دادن در سبيل رحمن را اسهل شیء شمرند و از اعراض معرضين از صراط نلغزند و در ظلّ دوست مقرّ گزينند ... تاللّه حوريّات غرفات اعلی از شوق لقای اين نفوس نيارامند و اهل ملأ بقا از اشتياق نياسايند . ١٢٦