و امّا ما سئلت عن الرّوح و بقائه بعد صعوده فاعلم انّه يَصْعَدُ حين ارتقائه اِلی ان يحضرَ بين يدی اللّه فی هيکل لا تغيّره القرون و الأعصار و لا حوادث العالم و ما يظهر فيه و يکون باقياً بدوام ملکوت اللّه و سلطانه و جبروته و اقتداره و منه تظهر آثارُ اللّه و صفاتُه و عناية اللّه و الطافُه اِنّ القلم لا يقدر ان يتحرَّک علی ذکر هذا المقام و علوّه و سموّه علی ما هو عليه و تُدخلُهُ يد الفضل الی مقام لا يُعرَفُ بالبيان و لا يذکَرُ بما فی الامکان طوبی لروح خرج من البدن مقدّساً عن شبهات الاُمم انّه يتحرّک فی هواء ارادة ربّه و يدخل فی الجنّة العليا و تَطُوفُه طَلعاتُ الفردوس الأعلی و يعاشر انبياء اللّه و اوليائه و يتکلّم معهم و يقصّ عليهم ما ورد عليه فی سبيل اللّه ربّ العالمين لو يطّلع احد علی ما قدّر له فی عوالم اللّه ربّ العرش و الثّری ليشتعل فی الحين شوقاً لذاک المقام الأمنع الأرفع الأقدس الأبهی .

بلسان پارسی بشنو يا عبدَ الوهّاب عليک بهائی اينکه سؤال از بقای روح نمودی اين مظلوم شهادت ميدهد بر بقای آن و اينکه سؤال از کيفيّت آن نمودی انّه لا يُوصَفُ و لا ينبغی ان يذکر الّا علی قدر معلوم انبياء و مرسلين محض هدايت خلق بصراط مستقيم حق آمده‌اند و مقصود آنکه عباد تربيت شوند تا در حين صعود با کمال تقديس و تنزيه و انقطاع قصد رفيق اعلی نمايند لعمر اللّه اشراقات آن ارواح سبب ترقّيات عالم و مقامات امم است ايشانند مايه وجود و علّت عظمی از برای ظهورات و صنايع عالم بهم تمطر السّحاب و تنبت الأرض هيچ شيئی از اشيا بی سبب و علّت و مبدأ موجود نه و سبب اعظم ارواح مجرّده بوده و خواهد بود و فرق اين عالم با آن عالم مثل فرق عالم جنين و اين عالم است باری بعد از صعود بين يدی اللّه حاضر ميشود بهيکلی که لايق بقا و لايق آن عالم است اين بقاء بقاء زمانی است نه بقاء ذاتی چه که مسبوق است بعلّت و بقاء ذاتی غير مسبوق و آن مخصوص است بحق جلّ جلاله طوبی للعارفين اگر در اعمال انبياء تفکّر نمائی بيقين مبين شهادت ميدهی که غير اين عالم عالمها است حکمای ارض چنانچه در لوح حکمت از قلم اعلی نازل اکثری بآنچه در کتب الهی نازل قائل و معترفند ولکن طبيعيّين که بطبيعت قائلند درباره انبيا نوشته‌اند که ايشان حکيم بوده‌اند و نظر بتربيت عباد ذکر مراتب جنّت و نار و ثواب و عذاب نموده‌اند حال ملاحظه نمائيد جميع در هر عالمی که بوده و هستند انبيا را مقدّم بر کلّ ميدانند بعضی آن جواهر مجرّده را حکيم ميگويند و برخی من قبل اللّه ميدانند حال امثال اين نفوس اگر عوالم الهی را منحصر باين عالم ميدانستند هرگز خود را بدست اعدا نميدادند و عذاب و مشقّاتی که شبه و مثل نداشته تحمّل نمی فرمودند ...